dialèt bressà

Vintisèt de mars de l'òssèntquarantòt:

turnàä da Milà con qualche òs rót

Radeschi, 'l maressiàl, co i sò sücù,

vignìt a Bagnöl a sercà Febrarù

che con tresènt guardié çiviché armàde

el ghìä tentat de saràgä le stràde

de Cavréà e Cortésèle, 'n Castelvècc,

a sté tütèr, tat per fagä i despècc.

Piero Febrér, prim de scapà,

a la filandä l'è 'ndat a 'ncrusà

ona patugliä de majä candéle

che i ga domandä 'ndó sta de ca'

' Pietro Fepprari', e lü 'l ga rispond

de 'nà vers Manèrbe, enfinä là 'n fond.

I sa n'éncorz de esser stacc bidunacc

e i te ga ciapä nöf o dés disgrassiacc:

giü l'è 'l spéssiér, el sa ciamä Febrér,

Gioan, fradel de don Febrér Febrér,

e sò fiòs, Piassä, par che 'l sa ciàme,

tra crìcc de spuse, de fiöi e de mame.

Ades la s'embrösiä, i vorès füsilai

per viä del fato de le legi marsiài;

èco che aliurä saltä förä l'ostérä

da töcc cunussidä, Margì cafétérä,

che compagnadä dal sior Delegat

la va da Radeschi, catìf e piàt,

e la ga dis de molà chèstä zènt

che nó la ga c'ènträ, la gà fat neènt;

issé col sò garbo la i-à fa liberà,

fenès che la stóriä, vivä la libertà.