NeVerLiKeMe

A Diosa


Questa poesia, scritta nel 1915 da Salvatore (Badore) Sini - avvocato, uomo politico e poeta nato a Sarule - e magnificamente musicata dal maestro Giuseppe Rachel, all'epoca direttore della banda musicale di Nuoro, è forse la più famosa canzone d'amore in limba, meglio conosciuta col titolo "Non potho reposare" nella bellissima interpretazione di Andrea Parodi. Meno conosciuta è la seconda parte, "A Diosu", risposta dell'amata allo spasimante lontano, altrettanto bella e struggente.A Diosa Salvatore Francesco Sini (1873-1954)              Non potho reposare amore, coro, pessande a tie soe donzi momentu; no istes in tristura, prenda e'oro, nè in dispiaghere o pessamentu. T'assicuro ch'a tie solu bramo, ca t'amo forte, t'amo, t'amo, t'amo.         Amore meu, prenda d'istimare, s'affettu meu a tie solu est dau. S'are giuttu sas alas a bolare milli vortas a s'ora ippo volau, pro venner nessi pro ti saludare, s'atera cosa nono a t'abbisare.         Si m'esseret possibile d'anghèlu, d'ispiritu invisibile piccavo sas formas e furavo dae chelu su sole, sos isteddos e formavo unu mundu bellissimu pro tene pro poder dispensare cada bene.         Amore meu, rosa profumada, amore meu, gravellu olezzante, amore, coro, immagine adorada. Amore, coro, so ispasimante, amore, ses su sole relughente, ch'ispuntat su manzanu in oriente.          Ses su sole ch'illuminat a mie, chi m'esaltat su coro e i sa mente; lizzu vroridu, candidu che nie, semper in coro meu ses presente. Amore meu, amore meu, amore, vive senz'amargura, nè dolore.         Si sa lughe d'isteddos e de sole, si su bene chi v’est in s'universu are pothiu piccare in d'una mole, comente palumbaru m'ippo immersu in fundu de su mare a regalare a tie vida, sole, terra e mare.         Unu ritrattu s'essere pintore, un'istatua 'e marmu ti vachia s’essere istadu eccellente iscultore, ma cun dolore naro: "Non d'ischia". Ma non balen a nudda marmu e tela in cunfrontu 'e s'amore d'oro vela.         Ti cherio abbrazzare egh’e basare pro ti versare s'anima in su coro; ma da lontanu ti deppo adorare. Pessande chi m'istimas mi ristoro, chi de sa vida nostra tela e tramas han sa matessi sorte prite m'amas.        Sa bellesa 'e tramontos, de manzanu s'alba, aurora, su sole lughente, sos profumos, sos cantos de veranu, sos zeffiros, sa brezza relughente de su mare, s'azzurru de su chelu, sas menzus cosas dò a tie, anghèlu.A Diosu Si tue non bi podes riposare, non riposat Diosa, amore, coro. Frequente mi ponzo a lacrimare pessande ch'est luntanu su ch'adoro. Ite m'importat chi brames a mie si non ti tenzo a curzu rie rie?         Inutil'est s'affettu e i s'amore da chi mill'annos ti restas lontanu. S'ares provadu su meu dolore non t'avio bramadu gosi invanu. Non podende volare, veni in trenu, a pede, o curre a caddu senza frenu.         Gravellu meu, Diosu istimadu, s'anghelu veru, sole, isteddos, luna ses tue, coro, s'universu amadu; atera non disizo cos'alcuna. Su veru, unicu bene ses Diosu, chi mi vaches provare cada gosu.         Su veru bene, coro, tenzo in sinu e s’ anima s’esaltad e sa mente pessande a s’isplendore 'e su divinu amore, veru sole d'oriente. Si tue, coro, ses ispasimante, Diosa, crede, ch'est agonizzante.         Non potho biver, no, senz'amargura, luntanu dae tene, amadu coro. A nudda vale sa bella natura si nòst a curzu su caru tesoro, pro mi dare cossolu, are recreu coro, Diosu, amadu prus de Deu.         Tue ses astru, sole, s'universu, chi m'has donadu a mie cada bene, cando s'ispada in coro m'has immersu tinta de samben d'amore de tene. Pius de s'universu vales tue: veni, Diosu non restes in cue.         D'unu pintore unu ritrattu bellu, d'un'istatua 'e marmu verdadera, de sos profumos de rosa o gravellu, nudda m'importat de sa primavera, bastet s'amore cunserves a mie, coro, candidu lizu prus de nie.         A mie pros s’etemu ses unidu. Ti cherio cuvare intr'e campàna n modu chi nessunu t'aret bidu. Veni mi vasa, su coro mi sana, veni, t'aspetto, a die, notte, onzora; veni, Diosu, veni, mi ristora.        Non mi importat tramontos, luch’e die, nè terra, o mare, nè astros de chelu, da chi tue su coro has dadu a mie, ch'has divinu isplendore prus d'anghèlu. Como, Diosu, cun s'idrovolante vola, m'abbraza e mi vasa a s’istante.