poesia&altro

Faulas


UN DIA QUALUNQUE UN' ORA QUALUNQUE AN SALDEGNAFAULASIte bi faghent sos poetasde custa veritade malaida?Lu cor des poetas es prède una veritat maralta?I poeti hanno nel cuoreuna verità putrida e insolente?Sos oios abaidant s'Infinituma sa mente no lu cumprendet.Che tot lu che tuchemes lu fruit de un'illusiò bagassa.La distanza dalla vistaAnnulla l'esistenza.E comente debimus faghere?unu istadu si, ma unu statu Sardu!Ca sa delinquenzia se eliminat a sa sola.E nois debimus faedareunu tichirriu mannusa Sardinia pro sos Sardos!Proite beste in su coroUnu silenziu dolorosu,Che folsis no vaiemachesta esistenza cagarai tot es praputenziasenza unor, senza amorpe una vira sarena i criativa.I com sa fa a gusà del sol,de una nit astragliara,del cant de la mar sota la gliuna?Del prafum de las frols,del carignu de una mara.Des basus dols i carents de una donna?Come si potrà liberare il pensieroNella inebriante ricerca dei confini dell'Universo? Ha ! comente totu est poveruMeschinu e tristu,e su poeta l'intendecusta realtà bagascia,e curre su desideriucun sas faulaspro bufare s'illusioneche alimentat un' isperanza traidoraca sa morte iscriet sa paraula fine...e totu es bentu.!E deo so Tzerberucun tres concasma su coro,su coro este unu solupro tie Sardinia.E sono acqua.E sono fuoco.E sono la ruggine del tempo.E un doloroso momento.Cantate, orsù cantate.In sas domos de Jiannas bada omines in penacoronados de ojos chi pianghene.Ascì tramonta ‘l solDasciant gliagrimas de sancAra custera,lu gussu negra de catramcammina damunt de las carenasde una mar prasunera.SAGONZ TENPSLa vira arriba en un mamentu alecrNe la pusentu branca i frurira.La vira, un mamentu nouChe sa ripitiI legu cauNell'andiferenza del buit.TERZO TEMPONello spazio rimane un cumuloDi interferenze luminose,onde di energia decompostache registrano negli spettri coloratistorie false ed inutili,per esibire sull'altare del nullainquietanti megalomanie.Sos politicantes teracos de sa presuntuosa richesaochint sa libertadee faghen leggespro limitare sa vida.L'abundazia des uggetasmus cunfina ne ra noia.Dabasciat es lu silenziunel pansament astracche coma fuglia al focbrujia en un mamentu.Lus sons, lus somiusprestu dabascian dasciamus nes ulsla curò frera de la nit.E tottu su che tue pensase intendes es faula.Deris appo bidu in s'ispiaggiaAcuzzu a s'arenileUnu gabianu mortuCun sas alas dispiegadasE su biccu serraduE bruttu de renaUna piuma soluIstacada dae su corpuTrainada da su bentuSupra sos ombrellones bolabaE appo intesu S'agonia itracca de s'ultimu boluQUARTO TEMPODalle fabbriche febbrili, dai negozziDagli uffici pubblici e privatiE dalle officine della culturaPronte, avvolte in magnificheConfezioni regaloLe esistenze delle masse lavoratriciE quelle delle schiere intellettualiSi riversano nei corpi prefabbricatiAccatastati nelle società democratiche.Lo sviluppo dell'abulica noiaRiempie gli interstizi della case,delle strade piazze e campagna circostante.L'avventura dell'essere si spezzaNella ininterrotta compilazione Di moduli coloratiChe ripetono nelle formule e cifreUn futuro divinizzatoDa macchine elettroniche instancabiliLa realtà si consumaNei grandi magazziniTuguri del nulla.L'anima dei poetiMarcisce nelle librerieStracolme di inutili veritàDi esperienze vissuteNell'ampia libertà Disorganizzata del passato.La sporcizia dei nomadiCi fa rabbrividire,mentre noi portiamo a spassoil nostro agile corpo candeggiatoda schiume bianche profumatetalvolta avvolto da lucentipellicce di visone,automi di carne e sangueche presto si dissolvono nel divenire.L'oscurità del linguaggioSempre più profondaCi allontana dalla realtà!Negli appartamentiSempre più ristrettiSenza spazi vivibiliSi ammassano le famiglie Con l'indecente cumulo di oggetti Inutilmente sofisticatiMalattie segrete dell'angoscia.Niente soddisfa la terribile vogliadel recente MOLOC.La catena di montaggioInghiotte i vostri giorni,sarete mai vissuti?Inue este su currereCun s'allegria in sas venasE sa mente annebiadaDae su inu nouA caddu pro sas baddes fioridasDae s'amore de sa gioventudeE pois ballare in piattaCun vigore in sos pedespois faghere fremereSa femina ardenteIn su lettu candiduFinzas a s'istudare de sas istellasE ruere pois a pagu a pagu in su sonnu.Inue est su currereCun s'allegria in su coroBolende cun sa fantasiaE abaidare cun sos ojios de su sonniu0 Comente su astoreCun alas dispiegadasConca giossoafferrende sa gioia de s'esistenziaO cun piantu disisperadufaedare cun sa morte crudeledimandende s'impossibile torrare dae su mondu oscurude sa mamma carade su fizu amadu.Sa biddia de s'indiferenzianos hat bogadu dae sa mentesu sentimentu de s'umanitade.Semus incatenadus a sa naturachi no pilmite su bolu de s'avventurae su crasa es boidu e iscurucomente s'oe.Ma coma sempralu sel es pre de Deus.Morin lus velsi nascian lus nous..cambian faccia, nom i vistì,ma son lus Deus de sempra,praputens, i bramizde munera an cambiu de mantiras.S'Attitu no este pro tieSardinya adorada,mamma de fizzos peldidosocchidos da unu malu estranzuchi faghet olvidare su camminude sa lughe gloriosa.Beste in sa domo abandonadaS'odore de su muschiuNaschidu supra sos ossosDe sa tua antica bellesa.No est naschida virtude noaIn su coro de sos fizzosE tue lassas bideredae su coro istracuSa debolesa de sa jenia noa.ANNINIADae s'ispaziu chena lacanaTe abaido terra bona,anninia terra bona!Cun sos ojos de sa menteTe bido terra bona,anninia terra bona.Ses tunda e levigadaE curres ruzzulendeIntra su boidu iscuruI no asa unu mamentu de reposu.Anninia terra bona!Narant chi asMontes altissimusI mares poderosus,chi as continentescun desertos sconfinadoschi as flumines e baddeschirigus de nie.Anninia terra bona!Narant chi es naschiduIn sa terra s'omine Pienu de sentimentuE rie e piangheCando provat gioia o dolore.Anninia terra bona!Da inoghe te bidoTunda e levigadaDe colore azzurrinuE no intendoNe risu ne piantuNe ateru motuAnninia terra bona!Anninia terra bona!Ma ‘l poeta, l'oma, no te porDe mirà, de ascultà, de cumprenda.Coma un cristal es trasparentaLa realtat che vivim,angan del pansament.Coma l'algua prenim la folmaDe l'ambient ont nascem i criscim..Las cosas son veras ? O parescian veras?Coma palà de ‘l che no cunascem?Folsis no currim abastanza De una streglia all'altra,no mus trubem mai agliuntde la nostra realtà che mus sa prasenta cuscientement vera.Forse le mie paroleAccrescono i desideriDella sconosciuta realtà.Come nelle favoleMi ritrovo nell'aria dei sogniIn un castello incantatoIn compagnia di maghi e stregheCon la mia agognata ricchezzaEd il mio potere incontrastatoSu tutti e su tutte le coseE la sfrenata voglia di vivere.Illusione, Illusione!