di Forough Farrokhzad (traduzione dal persiano di sentierodisole)
Il mio intero essere è un cantico dell'oscuritàche ti porterà perpetuandotiall'alba della eterna crescita e fiorituraIn questo cantico io ti ho infusoinfuso in questo cantico ti ho innestato all'albero, all'acqua, al fuocola vita è forse una lunga strada doveogni giorno una donna passarecando in mano un cestinoLa vita è forse una corda con la qualeun uomo si appendead un ramoLa vita è forseun bambino che torna da scuolaLa vita è forsel'accendersi di una sigarettadurante il torpore narcoticotra due strette d'amoreo un uomo che passa con lo sguardo assentee si toglie il cappello davanti ad un altro passantecon un sorriso privo di significato ed un buongiornoLa vita è forse quel momento chiusoin cui il mio sguardo si frantuma nelle pupille dei tuoi occhie lì c'è una sensazione che io confondo con la mia conoscenza della lunae la mia percezione dell'oscuritàin una stanza grande come la solitudineil mio cuoreche è grande come l'amoreguarda ai semplici pretesti della sua felicitàal bel declino dei fiori in vasoagli alberelli che hai piantato nel nostro giardinoe al canto dei canariniche cantano nello spazio di una finestraAHQuesta è la mia sortequesta è la mia sortela mia sorteè il cielo che mi viene rubato dall'appendere una tendinala mia sorteè scendere una rampa di scale in disusoè raggiungere qualcosa, nella putrefazione e nostalgiala mia sorte è triste passeggiata nel giardino dei ricordie morire nella tristezza di una voce che mi diceIO AMOLE TUE MANIIo pianterò le mie mani nel giardinocresceròlo solo solo soe le rondininelle cavità delle mie dita sporche di inchiostrodeporanno le uovaindosserò come orecchiniuna coppia di due ciliege rossee incollerò petali di dalia sulle mie unghiec'è un vicolodove i ragazzi che sono stati innamorati di me ancorasi aggirano con gli stessi capelli scompigliatii colli sottili e le gambe gracilie pensano ai sorrisi innocenti di una sfacciata bambolinache una notte il vento prese con sèc'è un vicolo che il mio cuore ha rubatoai quartieri della mia infanziail viaggio di una forma lungo la linea del tempoe fecondante la linea del tempo con la formauna forma cosciente di una immagineche ritorna dal festino di uno specchioè in questo modo che qualcuno muore e qualcuno continua a viverenessun pescatore troverà mai una perla in un piccolo ruscello che si getta in un fossatoconosco una piccola triste fatache dimora in un oceanoe canta dolcemente il suo cuore in un piccolo flautouna piccola fata triste che muore con un bacio ogni nottee che all'alba con un bacio è rinata
همه هستی من آیه تاریکیست که تو را در خود تکرار کنان به سحرگاه شکفتن ها و رستن های ابدی خواهد بردمن در این آیه ترا آه کشیدم آه من در این آیه ترا به درخت و آب و آتش پیوند زدم زندگی شاید یک خیابان درازست که هر روز زنی با زنبیلی از آن می گذرد زندگی شاید ریسمانیست که مردی با آن خود را از شاخه می آویزد زندگی شاید طفلی است که از مدرسه بر می گرددزندگی شاید افروختن سیگاری باشد در فاصله رخوتناک دو همآغوشییا عبور گیج رهگذری باشد که کلاه از سر بر میدارد و به یک رهگذر دیگر با لبخندی بی معنی می گوید صبح بخیر زندگی شاید آن لحظه مسدودیست که نگاه من در نی نی چشمان تو خود را ویران می سازد و در این حسی است که من آن را با ادراک ماه و با دریافت ظلمت خواهم آمیخت در اتاقی که به اندازه یک تنهاییست دل من که به اندازه یک عشقست به بهانه های ساده خوشبختی خود می نگردبه زوال زیبای گلها در گلدان به نهالی که تو در باغچه خانه مان کاشته ای و به آواز قناری ها که به اندازه یک پنجره می خوانند آه ،سهم من اینست سهم من اینست سهم من آسمانیست که آویختن پرده ای آن را از من می گیرد سهم من پایین رفتن از یک پله متروکست و به چیزی در پوسیدگی و غربت واصل گشتن سهم من گردش حزن آلودی در باغ خاطره هاست و در اندوه صدایی جان دادن که به من می گوید دستهایت را دوست میدارم دستهایم را در باغچه می کارم سبز خواهم شد می دانم می دانم می دانمو پرستو ها در گودی انگشتان جوهریم تخم خواهند گذاشت گوشواری به دو گوشم می آویزم از دو گیلاس سرخ همزاد و به ناخن هایم برگ گل کوکب می چسبانم کوچه ای هست که در آنجا پسرانی که به من عاشق بودند هنوزبا همان موهای درهم و گردن های باریک و پاهای لاغر به تبسم معصوم دخترکی می اندیشند که یک شب او را باد با خود برد کوچه ای هست که قلب من آن را از محله های کودکیم دزدیده ست سفر حجمی در خط زمان و به حجمی خط خشک زمان را آبستن کردن حجمی از تصویری آگاه که ز مهمانی یک آینه بر می گرددو بدینسان است که کسی می میرد و کسی می ماند هیچ صیادی در جوی حقیری که به گودالی می ریزد مرواریدی صید نخواهد کردمن پری کوچک غمگینی را می شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد و دلش را در یک نی لبک چوبین می نوازد ، آرام آرام پری کوچک غمگینی که شب از یک بوسه می میرد و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد
Marjane Satrapi e Forough Farrokhzad
