A sittant'anni e doppu mentri cala u sipariu e accurza a vista, l'omu leggi 2 Nuvembri nto calannariu di l'occhi. Ma stamatina, senza grazia accanzata, io leggiu Pasqua e risurrezioni; e viu davanti a mia u tempu longu, i strati aperti, u celu nettu e senza trona chi scàttanu. E diri ca c'è a guerra, a caristia, e populi pronti a scannarisi. E diri c'haiu a carni scurciata, i pedi spinati, e u cori chi si jinchi e svacanta ogni ghiornu; e c'haiu vogghia d'erba e di pani càudu e di vucchi e d'occhi chi vàgnanu e scippanu i siccumi du cori. D'unni veni sta luci ca m'illumina l'occhi e mi fa vìdiri u lustru nto scuru, u celu nte funnali e a gioia lùciri nte lacrimi? Cu sfardò i negghi ca chiòvinu sangu e mi fa vìdiri u munnu rinasciri, a terra allungarisi, e u celu gràpirisi e tràsiri nta àutri celi? Cu mi fa vìdiri i muntagni vivi, l'arbuli additta e u suli ca i vesti e u ventu c'arrimina e ci parra? Non è a puisia; a puisia adduma e s'astuta, affunna nterra e mori, acchiana ncelu e cadi: havi l'ali di pagghia. Zocch'è e pirchì, guardu a campagna e ciurisci cu mia, guardu u mari e mi pari u me lettu, guardu u celu e ci trasu cu cori? Zocch'è e pirchì io sugnu sulu e viu genti e banneri e òmini d'ogni lingua e mi sentu carni ncurpurata e ciumi nte ciumira? Zocch'è e pirchì mi sentu natura chi mori e rinasci ed haiu i carni tènniri?... Stamatina addivintavu omu.
U tempu longu di Ignazio Buttitta
A sittant'anni e doppu mentri cala u sipariu e accurza a vista, l'omu leggi 2 Nuvembri nto calannariu di l'occhi. Ma stamatina, senza grazia accanzata, io leggiu Pasqua e risurrezioni; e viu davanti a mia u tempu longu, i strati aperti, u celu nettu e senza trona chi scàttanu. E diri ca c'è a guerra, a caristia, e populi pronti a scannarisi. E diri c'haiu a carni scurciata, i pedi spinati, e u cori chi si jinchi e svacanta ogni ghiornu; e c'haiu vogghia d'erba e di pani càudu e di vucchi e d'occhi chi vàgnanu e scippanu i siccumi du cori. D'unni veni sta luci ca m'illumina l'occhi e mi fa vìdiri u lustru nto scuru, u celu nte funnali e a gioia lùciri nte lacrimi? Cu sfardò i negghi ca chiòvinu sangu e mi fa vìdiri u munnu rinasciri, a terra allungarisi, e u celu gràpirisi e tràsiri nta àutri celi? Cu mi fa vìdiri i muntagni vivi, l'arbuli additta e u suli ca i vesti e u ventu c'arrimina e ci parra? Non è a puisia; a puisia adduma e s'astuta, affunna nterra e mori, acchiana ncelu e cadi: havi l'ali di pagghia. Zocch'è e pirchì, guardu a campagna e ciurisci cu mia, guardu u mari e mi pari u me lettu, guardu u celu e ci trasu cu cori? Zocch'è e pirchì io sugnu sulu e viu genti e banneri e òmini d'ogni lingua e mi sentu carni ncurpurata e ciumi nte ciumira? Zocch'è e pirchì mi sentu natura chi mori e rinasci ed haiu i carni tènniri?... Stamatina addivintavu omu.