soleggiataterra

U tempu longu di Ignazio Buttitta


A sittant'anni e doppu  mentri cala u sipariu  e accurza a vista, l'omu leggi 2 Nuvembri  nto calannariu di l'occhi.  Ma stamatina,  senza grazia accanzata,  io leggiu Pasqua e risurrezioni;  e viu davanti a mia  u tempu longu,  i strati aperti,  u celu nettu  e senza trona chi scàttanu.  E diri ca c'è a guerra, a caristia,  e populi pronti a scannarisi.  E diri c'haiu a carni scurciata,  i pedi spinati,  e u cori chi si jinchi e svacanta ogni ghiornu;  e c'haiu vogghia d'erba e di pani càudu  e di vucchi e d'occhi chi vàgnanu  e scippanu i siccumi du cori.   D'unni veni sta luci ca m'illumina l'occhi e mi fa vìdiri u lustru nto scuru, u celu nte funnali  e a gioia lùciri nte lacrimi?  Cu sfardò i negghi  ca chiòvinu sangu  e mi fa vìdiri u munnu rinasciri,  a terra allungarisi,  e u celu gràpirisi  e tràsiri nta àutri celi?  Cu mi fa vìdiri  i muntagni vivi,  l'arbuli additta  e u suli ca i vesti  e u ventu c'arrimina e ci parra?  Non è a puisia;  a puisia adduma e s'astuta,  affunna nterra e mori,  acchiana ncelu e cadi:  havi l'ali di pagghia.   Zocch'è e pirchì,  guardu a campagna e ciurisci cu mia, guardu u mari e mi pari u me lettu,  guardu u celu e ci trasu cu cori?  Zocch'è e pirchì  io sugnu sulu  e viu genti e banneri  e òmini d'ogni lingua  e mi sentu carni ncurpurata  e ciumi nte ciumira?  Zocch'è e pirchì  mi sentu natura  chi mori e rinasci  ed haiu i carni tènniri?...  Stamatina addivintavu omu.