Ciccio canta di sdegnu

Tantu tamarra e tantu arcigna pare
la donna mia, si degna mu saluta,
chi acceca ‘i n’occhju cu’ la vo’ guardare
e ‘a lingua, pezza pezza, ‘n terra sputa.
Quantu idha passa senti jastimare
l’ura e lu jornu di la sua venuta,
la nanna, lu pappù, la zzia, ‘a cummare,
cu’ ‘nc’eze latti a postu di cicuta.

Mandata a chistu mundu fu, pe’ certu,
mu fa ciangire duve risu abbunda,
mu fa di ‘na città mutu disertu,
d’ordini e paci, mu fa baraunda.
Di li sue labbra belli nesce ognura
flagellu, terremotu e jettatura!