dialèt bressà

Calä la calabrosä , la par dré a fiocà
sitilä zó dal ciél seré serénènt,
el giàs löster an terä, sterlüsènt,
la zènt tacadä ai mür per migä biöscà.

Dò pöté a braceto per sta 'n pé,
on nono col mantel e col bastù,
sgnaulä on gat söi cóp deanti a mé,
sbarbelä 'l ciar dal fret an d'en lampiù.

Vardä la lünä biancä come la lüs
an mès a 'n ròs de stèlé ensornadé
'ndel blö cartä de söchèr, le stèrlüs ;
la not l'è fredä, le stradé j-è zeladé.

On s'citulì péssèn con de sò padèr
a l'osteriä del Moro co la gazosä
el vardä fò dei vedré zó de squadèr
vergót che se möf sö a na quàc fozä.

Aliurä el valsä sö la spadoletä
e 'l dèrf l'ös e 'l restä lé 'ncantàt :
ghè 'n'òm co 'n'àsnä tötä 'nfredolétä
che 'l ghe fa 'l vèrs a Giosèp, disgrassiàt.

Ghè udur de föm, de tripä e vì,
da la cantinä é sö spissùr de möfä,
i òm che zügä a murä i fa casì,
e i siòr : vigliàc se mai che giü 'l sa stöfä.

El poèr s'citì, en mès a sté bordèl,
el s'empapinä vià ona quàc vóltä,
e po' 'l sa resbaldés fò sö l'oradèl
del taól, 'l vörès dormèr, chi l'ascoltä ?

Furä i calsitù de lanä sgrèzä söi galù,
on ciuchitù el ghe slongä tré züchì,
sò padèr l'è tròp ciapàt col brisculù,
l'óstérä la ghe dà dò caré, e on basì .

Apò chèstä l'è stadä ona not de Nedàl ;
chi l'à éstä l'è ché amó per cöntàl,
ghìä gnà pegoré, gnà pastùr e Bambì,
ma sul on'ósteriä en dó i vindìä 'l vì .