il sassolese doc

RIPOS ESTIV

Che’ so’ la culéina al soul élt in al sel,eternaméint cheld,

 al per fér la vécia a la calùra ch’la vòia incòsa;

  l’amapares termanta, fin a desféres in luntanansa,

la visioun celesta ed la pianura.

Al besti, asachedi in la stala avsèin,

al sluntanen con frustédi ed càva

i tavan mai pin ed sànghev

An gh’è rumour d’intourna,

tot a sembra  al muméint caschee in letergh;

soul al sighéli, ascousi tra al foi tacléinti dal mòr,

an s’dan pés con al soo frinir leint e insistéint.

Anca me, siduu in al vec sdrai,

a sunéc a l’ora generòusa ed l’ingrupeda quersa;

a un trat, in cal turpour ch’al ven prema ed paser

in al misterious ménd ed Morfeo, i bras igh mòlen

muland a téra al léber ch’a i ho tintee ed léser.

Con i ucee in sbingaioun sol nés

am dagh un quelch sciaf quand ‘na sinséla insistéinta

con al soo sutil sibil ed bataglia,

la se vséina per ciucér, cum’ al fòsa ‘na gulòusa méla,

al mee sanghev dulsàster.

Adésa  a seint filtrer trames al foi un sutil sfrusciér d’aria

ch’l’ardus per un atim la calura ch’l’imprégna incosa.

E a vagh béle a gustér la guasa de ‘stasira

ch’l’andra’ a rinfreschér al mee fisich stòf

e la natura asetéda ch’am circanda.

Aloura, sachee come da ragasol so’ l’erba mòia,

am perdro’ a guardér estasiee la strampaleda volta celesta

tapséda de strell immers in un concért ipnotic ed gréll.

E in cal muméint  i batit dal cor i acquistaran

un muviméint nov e antigh méinter comos al pinsér    

as fara’ preghéra ed riconoscéinsa a Chi al m’ha vluu

e am màstra al Soo géni creativ!