Alpina - Alma

KOMUNIKIM

KOMUNIKIM

Sytë e tu
shpesh më shprehin
indiferencë.
Trishtohem që s’jam
brenda tyre
për t’ja thyer drejtimin.

Sytë e tu
nganjëherë
shkëlqejnë nga entusiazmi,
sa dua t’më përfshish
në vorbullat e gëzimit
e të mbytem aty e tëra.

Sytë tanë
komunikojnë jo rrallë
në heshtje,
dhe gjejnë gjuhën e veçantë
pa fjalë
në kryqëzim ujrash të nxehta.

Alma Begaj

RIGON, POR FTOHTĖ

RIGON, POR FTOHTË

Bie ky shi i ftohtë dimërosh,
mbi trup rrëshket të më ftohë,
por plagët nxjerrin zjarr e flakë,
dhe fryma avujt i derdh me inat.

Askush tjetër nuk e di,
është faji im, që e dua kët' shi,
edhe pse ulërasin fort plagët,
edhe pse uji s'i shuan flakët,
qajmë të dy, bashkë me qiellin,
lajmë sytë, ndërsa derdhim mllefin.

***

Kur vuajtjet të egërsohen dhe ca,
kur netët të zgjaten në përjetësi,
çdo ag do ketë frikë të çelë,
çdo frymë do jetë një tjetër mallkim.

©Alma Begaj 18-Dec-14

ORĖT E VARURA

Varur,

        në krahë të pemës së tharë

              heshtojnë kandilat me vaj,

                   dhe bëjnë ç'mundin përpjekje,

                        dritë-hije deri në vdekje.

Orët,

          i rreshkën akrepat

             mbi shpinën e kërrusur,

                 dhe s'kanë fuqi aspak

                      të rrotullojnë minutin,

në pritjen e paskajshme

                  të një boshti a një shtylle.

© Alma Begaj

PA TITULL

PA TITULL

Jam një mishngrënës!
Jam një frymëmarrës!
Jam një shpirtngrënës!
Jam një frymëdalës!

Porsi një kanibal,
ja shqyej lëkurën vetes,
deri t'ja nxjerr mishin,
e t'ja pi gjakun venës.

Porsi i babëzituri,
ja marr ajrin e qiellit,
i mbush plot mushkritë,
me dufin e çmendur.

Ja shtrydh vetes shpirtin,
ja përplas fort tokës,
harroj që është i lirë,
dhe i vjen rrotull botës.

Shfryj veten si balonë,
ndërsa vuaj në brendësi,
shpirti ma merr frymën,
e fluturojnë në përjetësi.

E vazhdoj të vdes,
nga pak për çdo ditë,
veten s'e mbush dot,
me shpirt, frymë e dritë.

Jam
një i vdekshëm
human si ju të gjithë.

Alma Begaj

ĖNDĖRRPRISHUR

ËNDËRRPRISHUR


Kështu u shpupurit ëndrra,
m'u në zemër të k'saj nate
të shpifur,
të akullt deri në majagishtash.

Të pa mëshirshme
m'i zgjati thonjtë e padukshëm,
e m'i gërrvishti muret e kafkës,
si në zanafillat e pikturave të Dalit.

M'i ndau dhomat e ëndrrës,
me mure prej fije peri,
si ky qytet - lakuriq zvarritur
betonesh, pa fund e pa fillim.

Pllenimin e hidhur,
e përzieva mirë me lugë
në kafen e mbrëmjes,
duke sjellë ndër mendje
dëshirat e fëmijërisë.

Ngadalë, kështu ëndërrprishur,
m'u në zemër t'kësaj nate,
e derdha mllefin tim veç në ty
Dashuria ime, Poezia ime.

PËRTYPIM VETËTIMA

Ky terr
përtyp vetëtima
dhe teshtin dhimbjen time
lidhur nyje grykës.

VOZITJA E FUNDIT

Mure betoni, mbuluar
me pirg dheu,
teshtijnë faljen e lotit
lulet e freskëta,
mbi qelinë ku
u vyshk jeta.

*

E drejta,
labirinthesh ngec,
në lajthitje

për të dalë në shesh!

© Alma Begaj